لوله های تلفیقی

این مطلب که لوله های فولادی به دلیل خوردگی و رسوب پذیری و … ، و لوله های پلیمری به دلیل عدم تحمل فشار و دمای بالا و ضریب انبساط طولی زیاد و … ، دارای نقاط ضعفی هستند، باعث شد تا محققان جهت دستیابی به لوله ای که عاری از معایب لوله های فوق بوده و در عین حال دارای مزایای لوله های پلیمری و فلزی باشد به ساخت انواع لوله های چند لایه اقدام کنند.
در ابتدا لوله های دو لایه ساخته شد که دارای یک لایه فلز به همراه یک لایه پلیمر (پل یاتیلن، پلی پروپیلن و غیره) بود، که لایه پلیمر داخل و یا خارج آن بود. اما باز با این حال وجود لایه فلز و پلیمر در داخل یا خارج همان مشکلات سابق را به همراه داشت. بعد از آن لوله های سه لایه ساخته شد که یک لوله فلزی در مرکز و دو لایه پلیمر در داخل و خارج داشت. این لوله ها بسیاری از مشکلات لوله های تک لایه و دو لایه را حل کرد، اما یکی از مشکلات بزرگ این لوله ها دوگانگی جنس پلیمر و فلز بود که با تغییر دمای آب داخل لوله لایه های فلز و پلیمر انبساط طولی یکسانی نداشته و از یکدیگر جدا می شدند و عملاً تولید و کاربرد این لوله ها نیز محدود شد. اما روند پیشرفت تولید لوله های چند لایه متوقف نشد و در اواخر دهه ی هشتاد میلادی با اضافه کردن چسب مخصوصی در بین لایه های فلز و پلیمر تحول بزرگی در تولید لوله های چند لایه ( تلفیقی ) بوجود آورد.
ویژگی منحصر به فرد تلفیق فلز و پلیمر با چسب مخصوص تمامی مشکلات لوله های نسل اول و دوم را حل کرده و توانست کلیه مزایای لوله های فلزی و لوله های پلیمری را دارا باشد بدون اینکه هیچ یک از معایب آن دو را به ارث ببرد. باید توجه کرد که تولید لوله های تلفیقی از تکنولوژی بسیار بالایی برخوردار بوده،و بسیار مشکل تر از لوله های پلاستیکی معمولی است.و اگر دقت کافی در انتخاب مواد اولیه همچنین در فرایند تولید و کنترل کیفیت صورت نگیرد لوله ایی حاصل میشود در عمل با مشکلات مختلفی روبرو خواهد شد.